ﻔﺶ ھﺎﯾﻢ ﻛﻮ
ﭼﻪ ﻛﺴﯽ ﺑﻮد ﺻﺪا زد : ﺳﮫﺮاب ؟
آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﺻﺪا ﻣﺜﻞ ھﻮا ﺑﺎ ﺗﻦ ﺑﺮگ
ﻣﺎدرم در ﺧﻮاب اﺳﺖ
و ﻣﻨﻮﭼﮫﺮ و ﭘﺮواﻧﻪ
و ﺷﺎﯾﺪ ھﻤﻪ ﻣﺮدم ﺷﮫﺮ
ﺷﺐ ﺧﺮداد ﺑﻪ آراﻣﯽ ﯾﻚ ﻣﺮﺛﯿﻪ از روی ﺳﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ھﺎ ﻣﯽ ﮔﺬرد
وﻧﺴﯿﻤﯽ ﺧﻨﻚ از ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺳﺒﺰ ﭘﺘﻮ ﺧﻮاب ﻣﺮا ﻣﯽ روﺑﺪ
ﺑﻮی ھﺠﺮت ﻣﯽ آﯾﺪ
ﺑﺎﻟﺶ ﻣﻦ ﭘﺮ آواز ﭘﺮ ﭼﻠﭽﻠﻪ ھﺎ ﺳﺖ
ﺻﺒﺢ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ
و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻛﺎﺳﻪ آب
آﺳﻤﺎن ھﺠﺮت ﺧﻮاھﺪ ﻛﺮد
ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﺑﺮوم
ﻣﻦ
ﻛﻪ از ﺑﺎزﺗﺮﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎ ﻣﺮدم اﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم
ﺣﺮﻓﯽ از ﺟﻨﺲ زﻣﺎن ﻧﺸﻨﯿﺪم
ھﯿﭻ ﭼﺸﻤﯽ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺮه ﻧﺒﻮد
ﻛﺴﯽ از دﯾﺪن ﯾﻚ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺠﺬوب ﻧﺸﺪ
ھﯿﭻ ﻛﺲ زاﻏﭽﻪ ای را ﺳﺮ ﯾﻚ ﻣﺰرﻋﻪ ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺖ
ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻚ اﺑﺮ دﻟﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮد
وﻗﺘﯽ از ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺣﻮری
دﺧﺘﺮ ﺑﺎﻟﻎ
ھﻤﺴﺎﯾﻪ
ﭘﺎی ﻛﻤﯿﺎﺑﺘﺮﯾﻦ ﻧﺎرون روی زﻣﯿﻦ
ﻓﻘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ
ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ھﻢ ھﺴﺖ ﻟﺤﻈﻪ ھﺎﯾﯽ ﭘﺮ اوج
ﻣﺜﻼ ﺷﺎﻋﺮه ای را دﯾﺪم
آﻧﭽﻨﺎن ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻓﻀﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ
آﺳﻤﺎن ﺗﺨﻢ ﮔﺬاﺷﺖ
و ﺷﺒﯽ از ﺷﺐ ھﺎ
ﻣﺮدی از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ
ﺗﺎ طﻠﻮع اﻧﮕﻮر ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ راه اﺳﺖ ؟
ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺸﺐ
ﺑﺮوم
ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﭼﻤﺪاﻧﯽ را
ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﭘﯿﺮاھﻦ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺟﺎ دارد ﺑﺮدارم
و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﺑﺮوم
ﻛﻪ درﺧﺘﺎن ﺣﻤﺎﺳﯽ ﭘﯿﺪاﺳﺖ
رو ﺑﻪ آن وﺳﻌﺖ ﺑﯽ واژه ﻛﻪ ھﻤﻮاره ﻣﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ
ﯾﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﺎز ﺻﺪا زد: سهراب
کفش هایم کو؟
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
<-PollName->
آمار
وب سایت:
